W drodze do Wieńca Zdroju 😎

Miało być pod koniec maja, a z powodu covid-a termin sanatorium się zmienił. Zmieniło się też miejsce, więc po prawie dwu miesiącach zamiast do Połczyna Zdroju, to ZUS wysłał mnie do Wieńca Zdroju. Trochę było mi nie w smak, bo już nieco się nastawiłam na zachodnio pomorskie szlaki. Tym bardziej, że pomimo ograniczeń budowa niektórych ścieżek trwała i oddawano ich do użytku naprawdę dużo. Ale cóż, jak to mówią "darowanemu koniowi ...." 😁 Siadłam więc do mapy i zaczęłam sobie wyznaczać trasy, wybierając tą najkrótszą. Ale każdy, kto mnie zna wie, że te najkrótsze nie zawsze takie są 🙉 Wytyczając trasę nie znaczy, że to co wytyczone jest ściśle powielone. Nie, to tylko punkty orientacyjne, które się czasami pojawią na mym szlaku, albo i nie. Ważne by kierunek był optymalnie dobry i tyle.👀👉

W poniedziałek 17 sierpnia o godzinie 10 ruszam spokojnym tempem, obierając kierunek na Hanowo-Wiewiórki-Ryńsk-Kowalewo Pomorskie...

Miłym zaskoczeniem była droga z Wiewiórek do Mgowa. Ona już od dawna wymagała remontu, no i w końcu się doczekała. Dobrze czasami omijać niektóre szlaki by móc potem dostrzec ich lepszą wersję 😎😉

RYŃSK-Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa, wzniesiony został na początku XX w. w stylu neogotyckim. Zachował się w nim pierwotny wystrój wnętrza.

KOWALEWO POMORSKIE

... i śmieszki rowerowe. 

ELGISZEWO- DW 569 ze stromym podjazdem na Ciechocin. Ciężko było mi nawet podprowadzić rower, a co dopiero jechać. Na pewno bym tego nie dokonała.Tym bardziej, że chodnik z kostki i wąski, a i szosa w kiepskim stanie. Obciążenie roweru też temu nie sprzyjało, więc nawet nie próbowałam.

Rzeka DRWĘCA

gdzieś na drodze ŚWIĘTOSŁAW-MAZOWSZE

a to cudo, to na trasie CZERNIKOWO-WITOWĄŻ

Te słoneczniki i pomidory uzupełniły mi prowiant 😈

W STARE RYBITWY jest oznakowanie WTR-u i niebieskiego szlaku rowerowego. Tyle, że jak kończą się zabudowania w STARY BÓGPOMÓŻ, to niebieski szlak odbija w lewo, a WTR-ka "wpada"prosto w las, dając tym samym złudzenie, że dojedzie się szybciej do mostu. NIESTETY po jakichś 300 metrach wjeżdża się w piach, bruzdy i kałuże. Myślałam, że cel już tuż, tuż, a przyszło mi 1,5 godziny prowadzić obciążony rower po mielącym się piachu, i z pojawiającymi się od czasu do czasu kałużami do pokonania 🙉Wypociłam chyba wszystko płynne co miałam w organizmie. Wywrzeszczałam cały zapas epitetów jaki znałam. 😡 Nawet wilka (albo wilczycę), który stanął mi na drodze-obsabaczyłam bez pardonu- nie zdając sobie sprawy czym to może grozić.

Dopiero za ŁĘG-WITOSZYN gdzie zaczyna się cywilizacja znowu wjeżdżam na asfalt i budowanym CEPR-em dojeżdżam do mostu. Chociaż jeszcze zanim wjechałam na most musiałam zatrzymać się pod wiatą, kładąc się na chwilę na ławce, bo ból był silniejszy od determinacji. 

Jednak kiedy znalazłam się już na moście poczułam smak zwycięstwa, chociaż miałam jeszcze jakieś 8 km do celu. Teraz jednak mogłam już patrzeć na mapę w telefonie, by nie pomylić trasy i móc jechać w kierunku docelowym. Z moim kiepskim wzrokiem patrząc na mapę w telefonie podczas jazdy, i w pełnym słońcu skończyłoby się co najmniej wywrotką.😁

WŁOCŁAWEK przywitał mnie oświetlonym bulwarem nadwiślańskim. Tu nieco napawam się nocnym widokiem (uwielbiam widok każdego miasta nocą) i skręcam w ul. Wyszyńskiego, którą dojeżdżam do ul. Wienieckiej. Ta z kolei już prostym odcinkiem doprowadza mnie do ośrodka gdzie melduję się po godz. trzeciej. Brudna, spocona, obolała ale uszczęśliwiona, że znowu nie dałam za wygraną swoim ograniczeniom i bólowi 😇

Dystans w całości wyszedł o 10 km więcej niż powinien, bo nawet okoliczni mieszkańcy nie zawsze wiedzą, czy znają jakieś małe miejscowości. I tak też w pewnym momencie,  ktoś źle mi wytłumaczył drogę więc zamiast zawracać po prostu zrobiłam pętlę przez Walentowo-Wola-Makowiska wykręcając tym samym 159 km.